De prikpen
In een ver verleden was mijn moeder op de werkvloer gehuld in een verpleegstersuniform, inclusief het rode kruisje. Vol vleet kweet zij zich van haar medische taken. En ondanks dat er al heel wat jaren zijn verstreken, tot op de dag van vandaag beschouwt zij zichzelf als een allround verpleegster. Gelukkig kan ze haar verpleegkundige lusten botvieren op onze ietwat ziekelijke vader. Pa heeft ouderdomssuiker en om de suiker te kunnen controleren had ma een setje aangeschaft, een prikpen.
Het bloedstraaltje
Mijn zus Leanne kwam koffiedrinken en ze merkte op dat ma met buitengewoon veel interesse haar vingertoppen bestudeerde. “Leanne” zei ma, “mag ik je op suiker prikken?” “Ja hoor” zei Leanne, terwijl ze werd bevangen door een ondefinieerbaar déjà vu gevoel. Ze stak haar puntgave wijsvingertop uit naar haar demonisch glimlachende moeder. Ma, niet gehinderd door enige kennis van het apparaat (zij die erom bekend staat dat zij tot op de dag van vandaag niet begrijpt hoe de afstandsbediening van de televisie werkt) besloot ter plekke om de naald handmatig in haar vingertop te rammen, in plaats van het scherpe object in de prikpen te klikken. Deze prikpen voorkomt dat de naald te diep in het vlees wordt gedrukt. Gezien het feit dat ma’s bril verdwenen was voelde ze zich niet helemaal zeker van haar zaak en daarom drukte ze nog eens extra stevig op de naald. Leanne voelde hoe door de vaart van de naald haar vingertop bijna werd doorboord en gilde het uit. De bloedstraal bedekte in no time het strookje. Dit papier werd in het afleesapparaat gestopt en ma begon driftig alle knoppen van het apparaat te beroeren in een poging om de suikerwaarde te kunnen uitlezen. Er flitste licht en het ding piepte dusdanig luid dat het gepiep van Leanne, die nog steeds verbijsterd met haar elleboog in de kom van haar hand en een uitgestoken rode vingertop aan tafel zat te bekomen, overstemde. “Oh, 5, dat is een prima waarde,” zei ma opgetogen met hoge stem. Leanne wierp een blik op het display en las FOUT 5. “Ma, er staat fout 5, geen waarde 5.”
Onze nietsvermoedende vader
Spoorslags nam ma het martelwerktuig weer ter hand en graaide naar Leanne's andere, nog maagdelijke wijsvingertop. “Eh, laat maar ma, ik heb vast geen suiker,” murmelde Leanne besmuikt, terwijl ze haar handen veilig in haar broekzakken opborg. Een waas van teleurstelling trok over ma’s gezicht. Toen klonk het ongeduldig: “Marinus, zou je even hier willen komen?” Pa zat te knikkebollen op de bank en kwam wat later schuifelend en nietsvermoedend naar de eettafel, terwijl ma met een bijna wellustige blik, ditmaal wel de prikpen in de houder klikte. Klaar voor een tweede ronde.
En een derde,
Bij de vierde ronde was het raak. Bloed!
Gelukkig heeft hij tien vingers.
@2013
