Wijchen, 7 oktober 2023
Om nog even van de zon te genieten heb ik het ligbed op het terras gezet. Eerst landt er een wesp op mijn broek, een jeans dus erdoorheen prikken gaat niet lukken. Dat helpt me om mijn wespenangst te laten varen en het beestje te bestuderen. Het diertje zit op zijn gemak op mijn been en het lijkt alsof het zich wast. En zoefff, weg is ie weer. Dan maakt ook een libelle een tussenstop op mijn bovenbeen, de vleugels glanzen in de zon, wat is ie mooi! En het vluchtige bezoek is nog niet klaar, een wit vlindertje neemt even pauze op mijn knie voordat het verder fladdert.
Ik zit en kijk en realiseer me hoeveel leven er in onze tuin is. Egels, konijnen, vogels, eekhoorntjes, insecten, katten. Een verre van perfecte tuin, in moderne ogen. Weinig beton, weelderig groen, bomen. En ik voel me tevreden met onze absoluut niet onderhoudsvrije groene rommeltuin, waar de koppen van de zelfgekweekte zonnebloemen op tafel liggen te drogen voor de vogels. Met het minivijvertje en het vogelbadje, waar allerlei dieren, groot en klein, komen drinken. Zelfs wespen. Waar een onrijpe tomaat, die net te weinig zon heeft gehad, aan de plant bengelt. Er nog een heerlijke komkommer is, klaar om geplukt te worden. De potten gevuld met geurige kruiden.
Wat eerst lastig was, de enorme hoeveelheid bladval in de herfst, blad van de hoge bomen in het bos, is nu geen ergernis meer. We laten het liggen, sinds we ontdekten dat het een schuilplaats voor egels is.
Soms stoort het vele werk me; de prikkende bramenstruiken die onstopbaar lijken op te rukken vanuit het bos. Ach ja, het is zoals het spreekwoord zegt: Zonder rozen zonder doornen.
