Een poos geleden heb ik me voorgenomen om wildvreemde mensen te gaan begroeten met oogcontact, een simpele glimlach en een hallo. Gewoon even kort aandacht in het moment.
Oudere mensen of mensen die er in mijn beleving ongelukkig, zorgelijk, verdrietig, afgesloten of anders uitzien. Het heeft al leuke momenten gebracht, spontane gesprekken, geglimlach en woordeloze vriendelijke kneepjes in de arm. Het doet sommige mensen heel wat om simpelweg gezien te worden. Er zijn zoveel mensen die zich onzichtbaar voelen.
Natuurlijk zijn er ook mensen bij die je aankijken of je wel helemaal jofel in de bovenkamer bent en stoïcijns voorbij benen. Vaak kan ik erom lachen, soms denk ik vol venijn, hork!!! Die laatste gedachte, daar wil ik nog vanaf, maar voor nu heb ik het nog even nodig, ik ben ook maar een mens.
Wat mij betreft komt er een Nationale Hallo Dag!
