In het pittoreske dorp woonden wij in een rustige wijk aan een pleintje, alwaar wij naar hartenlust speelden. Een belangrijk onderdeel van onze dagelijkse routine was de spannende speltak:
Hoe word ik vermoord door de Hopman!
De Hopman was een narrige oudere man en hij was jarenlang vrijwilliger geweest bij de scouting in ons dorp. De mogelijkheden waren: door middel van wurging met blote handen, een rietvork door ons spichtige lijf gespietst krijgen of sterven van pure doodsangst.
Vanaf het pleintje liep een steeg, welke uitkwam op een straat. In die straat woonde de Hopman in een ietwat vervallen huis. Je kent het wel, een huis met een schuurtje, een groen gebladderde deur erin en een plat dak. Dat dak had een magische aantrekkingskracht op ons. Boven een klein deel van het dak hingen namelijk takken van de walnotenboom. In september hingen die vol met noten.
De combinatie van noten stelen, het Hopmannetje tergen totdat hij ons met de rietvork achterna kwam en de doodsangst die daarop volgde, bracht ons het wekelijkse adrenaline shot om het kabbelende leven in het degelijke dorp spannend te houden.
Die bewuste dag was het heerlijk warm, een echte zonnige herfstdag. Genietend van ons ijsje kwamen we langs het huis van de Hopman gewandeld. Een onmiddellijke drang tot walnoten stelen nam bezit van ons. Al likkend aan haar ijsje zei mijn zus Leanne: "Hey, weet je wat we doen, we gaan belletje trekken om te kijken of de Hopman thuis is."
We belden aan en we gingen er meteen vandoor om ons achter een muurtje schuil te houden en te zien of de voordeur openging.
Niets!
De kust was veilig. De beslissing was snel genomen, we gingen het doen!
Al giechelend van de spanning liepen we naar het schuurtje.
We verdeelden de taken, ik ging op de uitkijk staan en Leanne zou op het dak klimmen en noten plukken. Voorzichtig begon Leanne met haar klimtocht op het glazen poortje en ze trok zich vervolgens op aan de rand van het platte dak. Ze vervolgde haar klim en al snel bevond zij zich op het deels vergane, geteerde dak. Geschrokken slaakte ze een kreet: "Oef, wat is het heet!"
Daarna begon zij gehaast met het oogsten. Het tasje was al half gevuld toen Leanne opeens gemorrel hoorde aan het poortje. Meteen liet ze zich plat op het dak vallen, zich afvragend waarom haar zusje haar niet gewaarschuwd had zoals afgesproken! Ondertussen beleefde ik het angstigste moment uit mijn jonge leven. Ik moest in een seconde een gewetenskeuze maken en ik koos ervoor om zusjelief op te offeren. Er was namelijk vanuit het niets een krakende fiets de hoek om gekomen en op die fiets zat de Hopman! Het kleine, in een te grote blauwe overall gehulde mannetje, trapte met zijn klompen de trappers venijnig in het rond.
Bij het zien van zijn ogen, die gloeiden als donkere kooltjes (waarschijnlijk door mijn eerdere treiterpraktijken) rende ik voor mijn leven, de vorige poging om me aan de rietvork te spiezen nog vers in het geheugen.
"Hey" riep de Hopman, "Hey, jij daar!"
Leanne drukte zich zo plat mogelijk op de gloeiende teerlaag. Haar voet schoot in een gat in het dak. Ach, dacht ze, hij zet zijn fiets in het schuurtje en gaat dan weer naar binnen. Nog even volhouden.
De Hopman zette zijn fiets ook in het schuurtje, om weer buiten te verschijnen met een schoffel. Leanne wierp een steelse blik over de dakrand en zag het welige onkruid in zijn tuin. De man mompelde iets en sjokte naar de border. Dit was het begin van een tuinonderhoud marathon.
Ondertussen liepen de zweetstraaltjes over haar lichaam en het feit dat ze op een laag hete teer lag werkte ook niet in haar voordeel. Opeens ging de beste man rechtop staan, Leanne hield zich muisstil. Een duidelijk prrrrt verliet zijn achterwerk. "Zo, dat lucht op!" sprak de Hopman tegen niemand in het bijzonder en hij hervatte zijn schoffelactiviteiten. Leanne hapte naar adem en onderdrukte de lachkriebels. Echter, na een half uur waren die lachkriebels wel verdwenen!
Ze leed!
Beenkrampen, slapende armen, een gefrituurd achterhoofd en de behoefte aan een toiletbezoek maakte zich van haar meester.
Eindelijk brak het moment aan dat hij zijn schoffel in het schuurtje opborg. Juist op het goede moment, want ze wilde zich overgeven aan een mogelijke dood. Helemaal murw van de lichamelijke ongemakken. Plots slaakte de Hopman een kreet en porde tegen Leanne's voet die door het gat in het dak stak. De man stormde het schuurtje uit terwijl Leanne zo snel als ze kon, met een sprong van Olympisch formaat, van het dak verdween. Ze rende voor haar leven, haar beenkrampen en gefrituurde aanvoelende hoofd negerend. De Hopman zette de achtervolging in en schreeuwde: "Rot kind, blijf nou eens van mijn noten af."
Leanne besefte dat ondanks de angst het zakje noten in haar hand schommelde. Onbewust, zoals een goede dief betaamt, had ze de buit mee gegrist.
Ze vloog het hoekje om waar ik tot haar verbazing verdekt stond opgesteld. Want ondanks mijn verraad maakte ik me zorgen om mijn zus. We keken elkaar aan, gilden en zetten het op een lopen.
Potverdorie, wat kon de Hopman verbazingwekkend en angstaanjagend hard rennen op zijn klompen. Het geroffel van zijn houten schoeisel op de klinkers was bijna nog luider dan zijn woeste geschreeuw! Gelukkig gaf de doodsangst vleugels en voor we het wisten schoten we de straat naar ons huis toe in. Snel door de poort en hup, de achterdeur in en we waren weer veilig. Enige seconden later snerpte de deurbel. Wij keken elkaar aan en schoten in de lach.
Onze moeder opende nietsvermoedend de voordeur en een voorspelbaar tafereel speelde zich af.
“Goedenavond meneer”
“Dag mevrouw, ik kom mijn beklag doen over uw brutale kinderen, ze stelen noten van mijn boom!”
“Meneer, zoiets doen mijn dochters niet! Goedenavond.”
En de voordeur werd resoluut gesloten.
Later die avond genoot moeder, werkelijk waar nietsvermoedend, van de vers geplukte walnoten. Met de bruine schilletjes tussen haar tanden mopperende ze over die vervelende Hopman die haar kinderen van wandaden had beticht!
Twee dagen later tegen een vriend uit de buurt: "Hey Maurice, ga je mee noten jatten bij de Hopman, jij bent het meest lenig dus jij mag op het dak klimmen. Wees gerust, wij waarschuwen je wel als hij eraan komt"
@2010
