Passie.
2003.
Ik heb de bekende weg weer afgelegd.
Ik kon al dagen niet slapen, geen lucht, angst gevoelens, dag en nacht.
Ik herkende de signalen.
Hartfalen!
Ik was intussen onder behandeling bij cardiologie.
Mijn hart werd met medicatie ondersteund.
Allerlei medicinale trucjes.
En het had geholpen.
De klachten waren verdwenen.
Voor een tijdje, ik verviel snel weer in mijn oude gedrag,
Geen sex drugs en rock and roll.
Alhoewel niks menselijks is mij vreemd.
Maar nicotine en alcohol, kon ik maar moeizaam laten.
Nu zat ik weer bij de huisarts, in de wachtkamer te wachten, op de onheilstijding.
Ik wist wat er zou komen.
Deze keer hoefde ik niet met de fiets.
Mijn Prinses bracht me naar het ziekenhuis.
In no time lag ik aan de hartbewaking.
En werd constant geplaagd, door kramp in mijn benen, door de vocht afdrijvende medicatie.
Mijn longen zaten weer vol vocht.
De hartspier was vergroot, en de kleppen lekte.
Hoewel ik ooit in Duitsland als loodgieter had gewerkt, kon ik er niks zelf aan doen.
Het was een paar dagen voor Pasen.
Er werden weinig patiënten opgenomen.
Operaties uitgesteld, tot na de wederopstanding.
Op Paaszondag was ik de enige patiënt, op de afdeling.
Ik mocht nog niet van de apparatuur af,
en werd constant gemonitord.
De verpleging kon op afstand zien of ik een scheet liet.
Af en toe kwam een zuster voorbij, voor de dagelijkse verpleegkundige handelingen.
Verder was het stil en saai op mijn kamertje.
Ik kon op de tv boven mijn bed, kiezen uit enkele zenders.
Een hoogmis met drie heren.
Of de EO met Bijbelteksten.
Op Nederland drie was een documentaire.
Aanvankelijk had ik er weinig belangstelling voor.
Maar....deze documentaire zou mijn leven veranderen.
Mijn leven hangt aan elkaar van fascinaties.
Obsessief, bijna manisch.
Iets triggert me, en ik kan het een tijd niet loslaten.
Voor mij een duikvlucht in iets nieuws, voor mijn omgeving lastiger.
Mijn relativeringsvermogen is weg.
Alles moet wijken.
Het klinkt misschien negatief, maar het heeft me ook veel gebracht.
Ik ben een autodidact, neem niks van anderen aan, maar ga altijd zelf op zoek.
Maar nu de documentaire.
Het ging over Jacques Brel.
Een anderhalf uur durend verslag over zijn leven.
De man die zich verzette tegen de brave burgerij.
De rebel.
Nooit had ik iemand gezien of gehoord die zoveel passie legde in zijn voordrachten.
In de jaren zeventig, zag ik ooit een concert in de Vereniging, van Mink DeVille.
Met de markante zanger Willy DeVille.
Het podium was donker, de band speelde al: 'Stand by me'.
Willy kwam op, alleen hij was verlicht.
Zwarte hoge Spaanse broek, lange zwarte colbert. En een witte blouse met roesjes aan de voorkant en mouwen.
Gitaar om de nek, sigaret aan.
Hij had een rode roos tussen zijn tanden geklemd.
Uit de coulissen, komt een meisje met lange zwarte haren, wat in lange gekrulde slierten, tot haar middel komt.
Ze draagt overdadige kleding, met veel tule.
Een kruising tussen een zigeunerin, en een Flamenco danseres.
Ze is mooi opgemaakt met dikke vuurrode lippen.
Ze loopt naar Willy toe, reikt naar hem toe,
buigt één knie, en tilt haar voet met hoge hak, naar achter op.
Willy krijgt een zoen op zijn wang.
Een dikke rode lipafdruk blijft achter.
Hij knielt op één knie en geeft haar de roos.
Het concert begint: 'Stand by me' .
Ik vond het een indrukwekkende opening.
Een maand later zag ik de band opnieuw, in België, Torhout Werchter,
Precies de zelfde act,
De zigeunerin was een meisje wat net nog achter de tap stond, en even was ingehuurd.
De prachtige illusie spatte uiteen.
Een trucje wat eindeloos werd herhaald.
Maar dan Jacques Brel.
'Ne me quitte pas'
Elke keer op nieuw, verlaat me niet.
Een smeekbede, Stand by me.
De emotie zo echt,
Je voelde de pijn.
Ik voelde het verdriet, de angst om alleen achter te blijven.
Op die eerste paasdag aan draden gekluisterd aan mijn ziekenhuis bed.
Alleen in een vreemde wereld.
Ik denk niet dat er ooit een lied is geweest wat me zo emotioneerde.
Op dat bed zag ik de geestdrift de passie, de tomeloze energie van een man zo puur.
Puur in zijn performance en uiterlijk.
Scheve tanden, zwetend, rebels, en vooral mens.
Geen opsmuk, geen trucjes.
De rauwe werkelijkheid van het bestaan.
Ik besefte hoezeer ik aan mijn leven hechte.
Aan mijn prinses, mijn kinderen.
Aan de passie.
Aan het hart.
Symbool van leven en liefde.
Aan mijn hart.
Ne me quitte pas.
Meer berichten van Henk Willems verhalen verteller
Ogen
Ogen. Ik woon in Wezel, een klein boerengehucht, in Wijchen. Acht boerderijen. Twee kilometer van de bewoonde wereld. De Woezik. Ik ben zes jaar en zit in de eerste klas. Bij ...
De Onschuldigen
De onschuldigen. Allemaal verschuilen ze zich achter excuses. Van gruwel en medeleven. Van "Ik heb nooit iets gezien of gemerkt" Achter de hulploketten. De onafhankelijke vert...
Jeroentje.
Jeroen Rietbergen. Ahhh hij heeft spijt. Jeroentje Rietbergen. De man met de face van een kleuter Liet zich leiden door zijn leuter. De bandleider was een bendeleider. Een ons...
Meer berichten
TONEELSPELERS GEVRAAGD
Heb jij zin om toneel te spelen? Meld je aan bij onze toneelvereniging De Eendracht ! Gezellig samen oefenen en in de Oase het stuk opvoeren. Afgelopen jaar was "Bing...
De nationale opruimweek
De nationale opruimweek! Als Professional Organizer kan ik je helpen met: · Opruimen in huis · Het maken van een planning · Het op orde brengen van je...
Randprogrammering tentoonstelling Gekruid
Bij de tentoonstelling Gekruid – Pittige verhalen over planten worden verschillende activiteiten georganiseerd. De komende tijd worden de hieronder vermelde activiteiten nog ve...