Ontmoeting 7 mei 2021
Daniella Krijt.
Mijn eerste ontmoeting met een bijzondere Wijchenaar voor WijWijchen.
Om tien uur heb ik afgesproken met Daniella Krijt.
In haar atelier in “De broedplaats.”
In een typische jaren zestig basisschool vol gangetjes en hokjes, vind ik haar.
Daar begint mijn ontmoeting die het meest lijkt op een surrealistische treinreis over haar leven.
Ik zit in een coupé en kijk naar buiten, waar een decor vol graffiti aan me voorbij flitst.
Daniella zit tegenover me, zij is mijn gids in dit landschap.
De conducteurs fluit klinkt, met een paar schokjes zet de trein zich in beweging.
Alverna is ons vertrekpunt het is nog vroeg en donker, nog niet veel te zien.
Een nog jonge vrolijke Daniella op een schoolplein tussen alle andere dorpsjeugd,
Of eigenlijk, zei ooit een vriendin: “was je nooit echt bij ons maar het leek of je altijd boven ons zweefde, meer als toeschouwer dan als deelgenoot.”
Na wat omzwervingen, Daniella is zeventien rijden we Den Bosch binnen. De kunstacademie.
‘Niet lullen maar poetsen is hier het motto.’
Meters maken, werken, niet de toegepaste kunst wat haar eerste keuze was, maar als autonome kunstenaar.
Alle vrijheid om haar eigen stijl te ontwikkelen .
Tijdens de reis maakt Daniella nog een tussenstop in Eindhoven en Utrecht
In ons coupéetje vertelt ze haar verhaal terwijl een wonderlijk landschap voorbij glijdt.
Een groep mensen van uit een donkere achtergrond houdt ons in de gaten.
Eén van Daniella's laatste werken.
Negen grote witte naïeve hoofden kijken mij constant aan.
De helden volgens Daniella.
Ze waken over ons in corona tijd. Zoals: de zorg, de politie, de muzikant, de boer, de bakker. De Brandweer. De Onderwijzer. De Bouwvakker. En natuurlijk de kunstschilder, de cultuur.
We denderen het station van Wijchen binnen.
Daniella vestigt zich opnieuw in Wijchen.
Creativiteit en organisatietalent buit ze uit. “De broedplaats” ,“Okie Dokie Dorp” en een “out of the box dagbesteding” komen mede door haar tot stand.
Voor ons raam is een groot kunstwerk van haar zichtbaar.
Eén meter vijftig bij twee meter.
Graffiti, Street art, neopop.
Een visualisering van haar karakter.
Een groot rechthoekig vlak.
De achtergrond een wirwar van iconen en symbolen.
De constante drukte in haar hoofd.
Dikke zware lijnen diagonaal over het doek, als een drukke verkeersweg.
Allerlei signalen en beelden flitsen door haar hoofd.
Nooit rust in haar brein.
Midden in het schilderij een bord 'slow down'. Dit moet haar manen om rustig aan te doen.
Duidelijk te zien, de organisator in haar.
Snel schakelen en ordenen.
Over de chaos heen.
Zes thema's, zes iconen.
Keurig gerangschikt twee maal drie.
Links boven een pleister, “Mijn slechte lijf” zegt ze.
Op haar zeventiende levenslang, een chronische ziekte, altijd leven met pijn.
Een blauw hoofd met drie ogen die de constante niet aflatende stroom van gedachtes zien.
Keuzes maken tussen emotie en ratio.
Een zeilschip, de levensreis. Afhankelijk van wind stroming en getij.
De reis is onvoorspelbaar met het onontkoombare einde als resultaat.
De donut als de zoete sensaties van het leven, de momenten van geluk.
Rechts boven een mannetje, “Zal ik u of jij zeggen?” was Daniella's vraag toen ik net binnen was.
Misschien ben ik heel even dat mannetje dat bij je binnen kijkt.
“Zeg maar jij trouwens, klinkt dichterbij”.
De treinreis zit er op.
We stappen uit.
Voor ons op het perron een levensgroot bilboard.
Het laatst gemaakte werk van Daniella.
Een groot schilderij, rood overheerst.
Mooie klassieke vlakverdeling met horizontale, verticale en diagonale lijnen.
Geen perspectief maar wel diepte.
Geen landschap maar wel een horizon.
Gevoel en verstand worden één.
Zoals de eeuwenoude tekeningen in de Franse grotten.
Uitingen van emoties.
De ‘donuts’ uit de prehistorie.
Witte primitieve koppen.
Daniella ten voeten uit.
Nooit rust.
Altijd impulsen, de chaos in het hoofd, gerangschikt in haar symboliek.
Wat we vooral zien is haar positiviteit.
Met een megafoon roept ze haar boodschap naar de toeschouwer.
“Blijdschap hè!” zegt Daniella lachend.