28-06-2021 Lieke Klaus
Mijn ontmoeting met Lieke Klaus.
Ik heb met haar afgesproken bij haar thuis.
Ik ken haar niet.
Op het gebied van haar sport, ben ik een analfabeet.
Ik bereid me nooit echt voor, omdat ik geen vragen wil stellen waar ik het antwoord al op weet.
Het gesprek met een onbekend iemand, onbevangen en nieuw.
We zitten tegenover elkaar in haar huiskamer en observeren elkaar.
“Wat wil je weten?” zie ik haar denken.
“Ik wil wel met je fietsen” zeg ik.
“Weet je wat BMX is?” is haar vraag.
“Ja, een klein fietsje.”
Ze lacht en kijkt me aan van: “Wat kom je hier eigenlijk doen?”
“Ik leg het je uit” zegt Lieke.
Opeens sta ik naast haar, boven op een bult.
De start heuvel, om gang te maken.
Zij op haar BMX fiets, met helm en bril.
Ik op mijn oude opa fiets.
Ze kijkt me aan.
“Let op nou!!”
Ik zie een stoplicht van kleur veranderen.
Voor ons de afdaling, met in het verschiet met bulten vier rechte stukken en driebochten.
Groen.
Het starthek valt.
Weg zijn we.
We denderen omlaag.
Dan de eerste kleine bult.
Ik zie haar door de lucht vliegen.
We landen in Wijchen.
Vlakbij de Meer, daar woonde kleine Lieke.
Geen meisje meisje, zegt ze zelf.
Haar moeder kleedt haar aan, om naar de kleuteropvang te gaan.
Een rokje, met een maillot eronder.
Het rokje doet ze meteen weer uit en verstopt het op de WC.
Haar vader kijkt bedenkelijk als hij haar wegbrengt.
Het zal wel!!
“Had ze niet meer aan?” vraagt haar moeder verbaasd, als ze Lieke ophaalt.
Ze is een meisje, maar speelt alleen maar met jongetjes.
Vriendinnetje heeft ze niet.
Voetbal, fikkie stoken, lego.
Een klein roze fietsje, daar gaat ze mee naar school.
Alles sloopt ze eraf, het kale frame en twee wielen is wat rest.
Bij de Wijchense Meer hebben ze een klein parcours gemaakt,
aarden bultjes.
Lieke en haar kleine fiets.
De basis is gelegd.
Met haar eerste communie krijgt ze haar eerste BMX.
Als we de eerste bult over zijn, doemt de volgende bult al op.
Ze kijkt even achterom.
“Kom, doortrappen als je me wil volgen”.
Ze vliegt alweer naar de volgende landing.
Middelbare school, de HAVO Maas Waal College in Wijchen.
Ze is een brave leerling, haalt goede punten.
Hoewel ze vaak afwezig was om wedstrijden te rijden,
doet er niemand moeilijk.
De leerplichtambtenaren zijn nog niet zo alert.
Ze haalde haar diploma en, omdat ze naar de Universiteit wil,
moet ze eerst VWO doen.
We racen samen verder over haar levenscircuit.
Ze is me steeds meters voor.
Voor ons doemt een aantal bulten op.
De eerste is een laag bultje, ze worden steeds hoger.
Regiokampioen, Nederlands kampioen, Europees kampioen,
Wereldkampioen.
Lieke, dat kleine meisje uit Wijchen, die geen rokje wilde dragen,
staat nu op het allerhoogste podium.
De adrenaline als ze door de lucht vliegt,
de endorfine als ze op het podium de hoogste onderscheidingen krijgt.
De prachtige, uitgebalanceerde samenwerking tussen mens en werktuig.
De kracht explosie, evenwicht en balans, tot in finesse onder controle.
De baan, waar we over fietsen, maakt een bocht,
opeens een geweldige berg.
De Olympische Spelen van 2008.
BMX is een Olympische discipline geworden.
Ze moet kiezen; opleiding of de Spelen.
De keuze is snel gemaakt, ze fietst dan al op het hoogste niveau.
Ze voldeed aan de kwalificaties en werd geselecteerd.
Binnen een half jaar was het geregeld.
Als jongste deelnemer naar de Olympische Spelen in Peking.
Een fantastische ervaring.
De BMX wedstrijden vonden aan het eind van de Spelen plaats.
Bij deze spelen waren er geen lozer-vluchten.
Alleen nog kampioenen in het Holland Heineken Huis.
Ze had een ingang gevonden naar een all inclusive tent.
Een tafeltje verder zat Willem Alexander met zijn gezin.
Achteraf, zegt ze, dat ze iets slimmer had moeten rijden.
Ze komt één punt tekort voor de finale.
Ze is achttien.
Geen man overboord.
Over vier jaar Londen, daar gaat ze voor.
Voor ons een lange, hoge helling.
Lieke kijkt om: “Waar blijf je nou?”
Zij is al bijna boven klaar om te zweven.
Het is geen makkelijke bult
Zoals in elk sprookje, opeens is er de heks of de wolf.
Het is de bondscoach.
Ondanks dat ze de beste papieren heeft, selecteert hij haar niet.
“Hij heeft mijn carrière verwoest” zegt Lieke.
Haar vriendelijke gezicht krijgt een verbeten trek.
Ik zie dat ze emotioneel is.
Ze heeft alles op eigen kracht bereikt,
geen faciliteiten, van de bond gebruikt.
Ze is gekwalificeerd, maar wordt niet geselecteerd.
Afhankelijk van de grillen van een persoon.
Ze wordt op alle mogelijke manieren door de man geschoffeerd.
Ze kijkt weg, bewust van haar afhankelijkheid.
Ze ervaart dat gemaakte keuzes niet op prestaties beoordeeld worden, maar worden gestuurd door vriendjes politiek en persoonlijke voorkeuren.
Ze is de jongste, de kleinste, een meisje.
In het nationale team moet ze het opnemen tegen jongens.
Het is een oneerlijke competitie.
De consequenties van topsport.
Valpartijen en blessures.
Operaties, revalideren.
Ze zegt het zelf, topsport is keihard.
Er is alleen maar glorie voor winnaars.
We fietsen nu rustig naast elkaar.
De emoties zakken.
Ze lacht weer.
Uiteindelijk heb ik gewonnen, ze doen me niks meer.
Ik kijk niet meer weg.
Ik bevries niet meer als ik ze op de baan tegenkom.
Ik voel me winnaar, ben in een super conditie.
Ze fietst niet meer professioneel,
maar in de amateur klasse.
De mentaliteit is er nog steeds.
“Vergeet niet”, zegt ze, “wat ik wel bereikt heb.”
2006 Nederlands kampioen,
2007 brons in Vancouver Wereldkampioenschap,
2008 Nederlands kampioen,
Vijfde in de halve finale Olympische Spelen Peking.
Op een punt, mist ze de finale.
2009, 2010 2012 Nederlandse titel.
Nominatie Olympische Spelen 2012 Londen.
De lijst is eindeloos.
Ik val bijna stil, zoveel talent tegenover me.
Zoveel successen.
Ze gaat naar de Universiteit, waar ze psychologie studeert
en haar Master haalt.
Ze behaalt de studie, samen met een vriendin.
Die vriendin gaat naar de colleges, Lieke maakt de samenvattingen.
Op de fiets bedenkt ze haar teksten.
Ze werkt nu als IT’er bij een transportbedrijf.
In haar vrije tijd.
Tja, de BMX hé? Haar passie.
Een uurtje met Lieke.
Veertig seconden duurt het parcours.
Snelheid maken.
Vliegen en de landing.
Zij en haar BMX.
Ik zag ze vliegen en vallen.
Opkrabbelen en door.
Het meisje wat geen meisje meisje was, is een vrouw geworden.
Op haar achttiende ontdekte ze dat een rokje ook kon.
Trots en emotioneel vertelde ze haar verhaal.
Mij rest slechts één woord: Winnaar.