28-12-2020 Joanus en moetje Van Dinter
Joanus en Moetje.
Moetje hiette eigenlijk Marie, maar iedereen zèij Moetje.
Ze wônde al meer dan 50 joar in dun “Deizel”,
un klèn huske oan dun diek.
Joanus hai altijd ôn ut spoor gewerkt.
Moetje hai vur de blagen gezurgd en ut huishaauwe.
De jonge waren uitgevloge en wônde un end ut de buurt.
Joanus was mit pensioen sinds un joar.
Hij hai zunne grûntehof, un poar beestjes en twee perdjes.
Hij strûpte gèrre.
Ut waar net vur de kerst dèt ie unne hoas gestriekt hai.
Noast hun huiske stond een schuurke.
Doar hai hij twee spijkers in ène balk geslagen,
oan iedere spijker hai ie dun hoas
ôn een drutje oan de achterpoten opgehangen.
Dit hai ie al zô duk gedoan.
Mit zun scherpe kniep snee hij het vel rond de poten los.
Dan un snee noar het kruis, dun buuk los en de ingewande eruit.
Het hart en de lever bewoarde hij.
Dan strûpte hij het vel eraf.
Hij begon bij de poten, mit schokken omlaag.
Het blauwpaarse vlees kwaam tevurschijn.
Tot ie bij de nek was.
De kop snee hij tegelijk mit ut vel eraf.
Mit dun hoas toog hij naor binnen.
“Kiek us Moet, wa’k heb vur de kerstmis.”
“Mins, ik heb al unne rollade gekocht.”
“Unne rollade” zin ie spottend.
Wè hebben ze doar allemol ingefrot?
“Nee, gij bakt mar moi mijnen hoas.”
“Diejen hoas mot mar wachte tot twidde kerstdag” zei Moetje.
Joanus was beledigd.
Hij smeet dun hoas op de geut.
“Mins, doet net wà gû wilt, wà.”
Hij liep noar aachter.
Urste kerstdag had Moetje haar best gedaan.
Zondagse soep van schenkel en un mergpêpke.
Dan vleis mit mosterd en aauwgurke.
Toen kwam de rollade mit grûnte en gekokte èrpel.
Alhoewel Joanus het lekker vond,
wilde hij dat niet loaten merken.
Z’n bui was nog nie over.
“Smakt ut?” vroeg Moetje.
“Bietje dreug vein ik het” zei Joanus.
“Mins, ge bent èggus un bietje dreug.”
“Gij hêt altijd wà te neûle.
Hèk doar mun èggu vur uitgesloofd.
Ik zal mèrge unne natte hoas vur oe koken, neûlert.”
De toon was gezet.
Ze wààre allebèi kuppig.
Ze aten verder, zonder te proaten.
Dun dag verstreek.
Er werd nie gesproken.
Joanus dronk nog een poar borreltjes mit sùker.
Um tien uur gingen ze noar bed.
Urst mit de rug noar mekoar.
Joanus kreeg spijt.
Hij drèjde um.
Lin zunnen erm over Moetje hin.
“Wè zedde gij van plan?” vroeg Moetje.
“Kerst is ut feest van de geboorte wà?”
“Toen is ie nie gemakt, wà?”
“Och mins, es guh anders niks wit,
hou dan de moel mà.”
“Dè zâk onthouwe, kerl” zêj Moetje.
De volgende merge wer er niks gezeet.
Moetje bakte stilzwijgend dun hoas.
Zonder te proaten, aten ze.
Nò ut eten ging Joanus zun vee verzurgen.
Moetje makte dun afwas oan kant.
Zwijgend zaten ze ’s avonds in de goei kamer.
Joanus viet un borreltje.
“Wilde ok iets?” vroeg ie.
Moetje hôlde de schouders op.
“Bekiek ut mar” zei Joanus.
De volgende mèrge was ut nie veul beter.
Joanus was ut zat.
Hij ging op zun knieën vur ut dressoir zitten.
Hij makte de deurkus open en begon ut servies,
wà erin stond, eruit te hoalen.
Overal keek hij in en stalde het dan um hem heen op de grond.
Moetje hai dè un tijdje oangekeken.
Na een half uur, ze schrok ur egges van, zèj ze:
“Wè zuukte gij doar eigenlijk?”
Zonder op te kieken, zei Joanus: “Oewe moel.”