Een aantal weken geleden werd er zachtjes aan mijn deur in ’t Mozaïek geklopt. Voor mij stond een heel enthousiaste, voor mij nog onbekende, vrouw die mij vroeg om een stukje voor ‘Wij Wijchen’ te schrijven in de rubriek ‘Het gouden toetsenbord’. Ze legde mij uit wat de bedoeling was en voordat ik het wist waren we gezellig aan het kletsen, over wat deze website inhoudt, hoe deze ooit tot stand is gekomen en wat voor mooie ontmoetingen en initiatieven hieruit voortkomen. Natuurlijk gaf ik aan dat ik graag een bijdrage wilde leveren en een paar weken later volgde er een officieel fotomomentje, waarbij het gouden toetsenbord werd uitgereikt. Het is voor mij een hele eer, als niet-Wijchenaar, een stukje te mogen schrijven voor ‘Wij Wijchen’!
Tja, en dan moet er dus iets op papier komen. Vanmorgen dus eerst maar een kop koffie genomen en er eens even goed voor gaan zitten. Natuurlijk wil ik graag iets vertellen over ’t Mozaïek, het prachtige centrum dat Wijchen rijk is en waarvan ik pas twee maanden directeur ben. Iedereen kent het, iedereen komt er om heel diverse redenen en ik heb in deze korte tijd al mogen meemaken hoe zeer mensen zich hier thuis voelen. En laat dat nou precies zijn wat ’t Mozaïek wil zijn: de Huiskamer van Wijchen, een thuis. Een plek waar je mensen ontmoet, waar je samen wegzakt in een stoel en tot rust komt. Waar je dingen leert of gewoon een praatje maakt. Waar inspirerende voorstellingen te zien zijn, maar ook een blik van herkenning. Waar je een goed gesprek kunt voeren of troostende woorden vindt. Waar je naar toegaat om belangrijke zaken te regelen, waar afleiding is, maar ook geborgenheid. Voor een lekkere kop koffie, een gezellige lunch. Voor een cursus of een training. Waar je naar toe gaat om je zorgen te verdrijven, waar je samen nieuwe plannen smeedt.
Ongemerkt dwalen mijn gedachten af naar mijn jeugd. Ik ben geboren in een klein dorpje waar Brabant aan Limburg grenst. Op de boerderij van mijn ouders, waar ik opgroeide samen met mijn twee jongere zussen, was er altijd iets te doen. Mijn ouders werkten hard, maar het werk was nooit af en de uitdrukking 'na gedane arbeid is het goed rusten' was nauwelijks van toepassing. De waardevolle momenten in de huiskamer, als de avond viel en we als gezin gezellig samen aan tafel zaten, waren mij het liefst. De kachel aan, een lekkere kop thee en een fijn gesprek. De TV zorgde er voor dat ook de buitenwereld naar binnen kwam. Dat gevoel van geborgenheid kan ik mij nog als de dag van gisteren herinneren en is de basis geweest voor de 'sprongen in het diepe' die ik later durfde te wagen.
Na mijn studie aan de Pedagogische Academie in Nijmegen, kon ik aan het werk op een schoolinternaat. Daar werden kinderen opgevangen die om verschillende redenen niet thuis konden wonen. Met mijn 21 jaar kon ik het gemis van de ouders van deze groep jonge kinderen niet weghalen, maar ik deed mijn best om echt iets te kunnen betekenen in hun opvoeding. Ik maakte tijd voor gesprekken, tijd voor hulp bij het huiswerk en had aandacht voor de spreekwoordelijke 'rust en regelmaat' en het creëren van een gezellige sfeer. Ook daar hadden we een huiskamer. ’s Avonds zaten we samen op de bank, een kopje thee met iets lekkers en de TV of een muziekje op de achtergrond. Je zag aan de gezichten van de kinderen dat ook zij op dat moment dat gevoel van geborgenheid ervaarden. Als ik aan het einde van de dag naar huis reed, speelden er vaak nieuwe ideeën door mijn hoofd om het wonen in de groep verder te verbeteren en ik kreeg ook de ruimte om die ideeën uit te voeren. Toch voelde ik dat dit werk niet mijn eindbestemming was.
Mijn belangrijkste hobby, saxofoon spelen, ging steeds grotere vormen aannemen en liet zich niet meer naar de achtergrond verdringen. Ik had het gevoel dat ik daar iets mee moest en ik kon mijn geluk niet op toen bleek dat ik mocht gaan studeren aan het conservatorium. Daar kon ik mij professioneel bekwamen in de muziek en kreeg ik banen aangeboden op verschillende muziekscholen en kunstencentra. Gedurende vele jaren heb ik kinderen, jongeren en volwassenen les mogen geven en heb mijn passie voor muziek op die manier doorgegeven. Na verloop van tijd kwamen er mooie kansen voorbij om mij als leidinggevende binnen de kunstensector verder te bekwamen en nam ik afscheid van het lesgeven. Op die manier was ik samen met anderen in de gelegenheid om cultuureducatie in de breedste zin van het woord nog verder uit te bouwen. We waren overal te zien met ons aanbod, op scholen, bij verenigingen, maar ook in ons gebouw bruiste het. Hardrock bands en ballerina’s. Meisjes met lange blonde haren op dwarsfluit en mannen met baarden op beeldhouwen. Zilversmeden, tekenen, schilderen, muziek, dans, theatercursussen, voor iedereen was er wel wat te vinden. Veel, heel veel gepassioneerde mensen, jong en oud, die met kunst en cultuur bezig waren. Ook hier was het huiskamergevoel, de geborgenheid om te durven zijn wie je bent, te laten zien wat je kunt en je samen met anderen maximaal te ontplooien.
Terug naar ’t Mozaïek. Daar zochten ze een directeur. Eentje die hart heeft voor kunst en cultuur en die daarnaast ook verbindingen kan leggen. Die nieuwe initiatieven en samenwerkingsverbanden op sociaal, cultureel en educatief gebied op kan zetten en daar de juiste mensen en partijen bij zoekt. Die ’t Mozaïek verder door kan ontwikkelen. Iemand die nog steviger in gaat zetten om alle mogelijkheden die het gebouw, de medewerkers en de vrijwilligers de gemeenschap te bieden hebben, te benutten. Om zo de Huiskamer van Wijchen te zijn.
Wat een mooie baan heb ik!
Dus..... als u iemand bent die ik nog niet ken, die zachtjes aan mijn deur in ’t Mozaïek klopt met een idee, een plan of een vraag, dan drinken we samen een kop koffie of thee in onze huiskamer en gaan er eens goed voor zitten. U bent van harte welkom!