Op deze plaats proberen we elke maand iemand centraal te stellen die op een wijze in de samenleving van Wijchen een begrip was en is.
Dit keer Jan ( J.M. ) v.d. Put. Hij werd geboren in februari 1937 in Oog A1 in Utrecht. Zijn vader heette ook Jan en zijn moeder was Miep Robben. Het gezin bestond uit vijf kinderen; twee jongens en drie meisjes. Jan was de oudste. In 1938 werd verhuisd naar Nijmegen, Hertstraat. Op dit adres werden ook de meeste oorlogservaringen beleefd. Via een gat in de muur kon je vluchten naar het huis van de buren, maar uiteraard ook omgekeerd. In de onmiddellijke omgeving van het woonblok van vijf woningen stond een afweergeschut. Aan munitie ( hoe gevaarlijk , maar hoe verleidelijk ook bij jeugd, ) geen gebrek. Handgranaten in overvloed. Tijdens het afschieten de handen tegen de oren i.v.m. de geluidsoverlast. Maar als je dan toch nog i.v.m. de luchtdruk enkele centimeters van je plaats geblazen werd mocht je niet klagen. Ja de Canadezen waren in de buurt. Want sinds 1944 waren die op verschillen adressen “ingekwartierd”. In de schuurtjes van de woonhuizen bakten de Canadezen wit brood, zo wit; dat kende hier in Nederland niemand. Op zolder speelde de jeugd stiekem met de revolvers. De straf die Jan daarvoor kreeg zal hij nooit meer vergeten, en wil hij ook nu nog niet verklappen.
In de oorlogsjaren werd de familie v.d. Put, als gevolg van een granaatinslag geëvacueerd van Nijmegen naar Wijchen. De familie Derks heeft hen daar, op Alverna, opgevangen en voor zover nodig en mogelijk begeleid. Vol gepaste trots vertelt hij over het leven op Alverna en de heerlijke herinneringen. Er was echt geen betere manier om Alverna te leren kennen, en nooit meer te vergeten.
OPGROEITIJD
De lagere school St. Jozef werd bezocht aan de Bijleveldsingel in Nijmegen. Daarna ging hij twee en een half jaar naar het Klein Seminarie van de Orde “Kruisheren” in Uden. Maar met alle respect dat lag hem niet zo. Het begon zich in de beginfase meer of meer stiekem daarvan af te keren, maar later was het niet meer geheim te houden. De ambitie voor het “ Slagerswerk “ trok te hard. En nu, min of meer legaal. Jan wilde niet meer naar het Seminarie en vond een slagersblad van zijn vader, en daarin stond een advertentie voor een “slagersknecht, en tevens “intern”. Hij solliciteerde op deze functie en werd aangenomen. Naar zijn thuis gaan, was geen optie. Vandaar dat hij in Helmond is terecht gekomen voor de praktijkkennis van “slager”. In Utrecht heeft hij zijn studie hiervoor gedaan en afgemaakt. Ook het “slagersvakdiploma van het Ministerie van Binnenlandse Zaken speelde hierbij een rol. Het slagersvak werd dus in Helmond geleerd. Op zijn vijftiende ging hij dan ook “intern” bij die slager in Helmond. Na veel omzwervingen werd uiteindelijk, inclusief de onderwijskundige kant, de Slagersvakschool in Utrecht met succes afgerond. Ook het slagersvakdiploma van het Ministerie van Binnenlandse Zaken speelde hierbij een rol.
Hierna moest hij in militaire dienst. Achttien maanden, Enkele legerplaatsen; Bergen op Zoom, Ede enz.
GEZINSLEVEN
Na de militaire diensttijd zette hij samen met een compagnon een “Krokettenfabriek” op aan de Bloemerstraat te Nijmegen; en vervolgens werd die verhuisd naar de 1e Walstraat ook in Nijmegen. Op zichzelf niet zo verwonderlijk want Jan is “soms” een onrustig type
Met zijn vrouw Ria is hij in 1960 getrouwd. Het gezin zou vier dochters en één zoon krijgen. Ook hebben zij inmiddels elf kleinkinderen.
In 1961 kochten Jan en Ria “Hotel, restaurant café Umberto “ Ze zouden het 27 jaar laten opgroeien en bloeien. Het alom gebezigde begrip “JAN UMBERTO “ is dan ook beslist niet misplaatst.
Ze wonen naar beider tevredenheid net naast het bedrijfspand.
NA UMBERTO
Als je eenmaal gestopt bent met activiteiten die je met veel plezier deed. En in ogen van de medebewoners ook naar tevredenheid, moet je oppassen. Zo overkwam Jan ook. Als gevolg van zijn goede netwerk in het Wijchense Bedrijfsleven werd hij door Theo Jansen; helaas al weer enige tijd geleden overleden; gevraagd om mee stageplaatsen te zoeken voor “probleemkinderen”. Het resultaat was de Jonkerbos-school aan Leemweg te Wijchen. Daar zouden ze met zijn tweeën zo’n tien jaar met veel succes aan blijven werken.
Daarna ging hij dan “echt” met pensioen.
HOBBIES
Behalve zijn contacten met onderwijs, de leerkrachten en de schoolleidingen en niet te vergeten het bedrijfsleven heeft hij ook nog hobbies; fietsen, zwemmen; duiken, lezen.
Jan, geniet er met Ria, de kinderen en kleinkinderen nog lang van