Wat een eer een stukje te mogen schrijven voor Het Gouden Toetsenbord! Mijn naam is Ernie Drissen en hier mijn bijdrage :
Ik kan mijn eigen leeftijd niet geloven….. geboren in 1948, reken maar uit ! Als ik even mijn ogen dicht doe zie ik ons weer lopen, 1978 . Vanuit een modderige nieuwbouwwijk met de eigenaardige naam Heilige Stoel, op zoek naar een restaurantje om iets te eten na de vermoeiende verhuizing. Lopend door wat Wijchen -Noord bleek te zijn, een wat doodse wijk waar niemand zich op straat vertoonde zo in de vroege avond. Ja hoor…. daar ginds was een Chinees , onze kennismaking met Wijchen was niet bepaald overdonderend!
Leiden hadden we achter ons gelaten, daar was op elke straathoek een eettentje! De studie willen afronden aan de universiteit in Nijmegen maakte dat er woonruimte gezocht moest worden. Wijchen bleek goedkoop voor ons studenten : er werd volop gebouwd, echte eensgezins woningen , je kreeg ook nog huursubsidie en er was een station, waardoor je snel met de trein in Nijmegen was! Het zou voor een paar jaar zijn, daarna weer terug naar een bruisende stad.
Veertig jaar zijn we nu verder, wat gaat een leven snel! En Wijchen ? Wijchen is mijn thuis van waaruit ik de wereld ontdek. Wijchen lijkt in bijna niets meer op dat stille, kleine dorpje waar, in mijn ogen, niets te beleven was.
Gerard Broekmans, vroeg me de volgende stap te zetten in deze reeks verhalen voor Het Gouden Toetsenbord. Na enige aarzeling zei ik toch ja. Ik vroeg me af wie geïnteresseerd zou zijn in mijn verhaal, maar och, sinds het jaar waarin ik Gerard ontmoette is mijn binding met Wijchen veranderd en mijn ervaringen in en met Wijchen zijn wellicht toch aardig om met u te delen.
Gerard ontmoette ik toen ik had vastgesteld dat mijn pensionering binnenkort een feit zou zijn en ik op zoek ging naar een zinvolle besteding van mijn tijd. Gerard was voorzitter van een cliëntenraad: het CIGW en ze zochten mensen voor het bestuur. Wie weet zou het passen! Mijn leven lang had ik immers gewerkt met en voor mensen.
Het begon op de kweekschool in Den Bosch, waardoor ik na enkele jaren als leerkracht kon gaan werken op een Montessorischool in Rotterdam. Boeiend werk met daarin ook een stukje onmacht, want steeds weer werd mijn aandacht getrokken door de kinderen waarmee het niet zo vanzelf ging. De stille kinderen of de druktemakers die snel een stempel kregen van lastpak of de kinderen bij wie het leren niet wilde lukken. Zo waagde ik het te gaan studeren aan de universiteit in Leiden, met aanvankelijk de vraag of ik dat wel zou kunnen. Orthopedagogiek en als afronding specialisme leerstoornissen in Nijmegen. De kinderen waaraan ik tijdens al die studiejaren ‘bijles’ gaf, gaven de motivatie en inspiratie om het studeren zinvol te maken. Ik kom ze af en toe nog tegen in Wijchen, mijn proefkonijnen, ze kennen me nog en het gaat heel goed met ze!
Werken op een school voor speciaal onderwijs als orthopedagoge, onderwijs geven en begeleiden van leerkrachten en remedial teachers bij Fontys Hogescholen, studenten van Pabo Den Bosch opleiden, het werd mijn ‘levenswerk’. Mee mogen leven met de ontwikkeling van jonge en oudere mensen, hun onzekerheid met ze delen, ze zelfvertrouwen geven omdat je hun potentie ziet, veel luisteren en voorzichtig samen ombuigen en niet te vergeten : kennis doorgeven, want voor mij is kennis hebben van levensbelang! Daarnaast het grootbrengen van twee prachtige kinderen en dus zelf ervaren dat opvoeden niet altijd als vanzelf gaat en zeker niet alleen uit een boek te leren is. Ook met hen gaat het nu heel goed! Wijchen bleek een mooi dorp om in op te groeien! Er zijn veel scholen, zelfs een prima school voor voortgezet onderwijs.
Wijchen groeide in die afgelopen 40 jaar steeds weer een stapje verder naar een mooie plek met veel mogelijkheden voor opgroeiende kinderen en voor alle mensen. Veel nieuwe, ruim opgezette wijken, veel groen, een prachtige bibliotheek, een theater, sportgelegenheid te over, de Leurse bossen, de Maas, een bruisend centrum..… uit Wijchen ga je dus niet meer weg is gebleken!
En dan… pensioen, jezelf opnieuw uitvinden! De kleinkinderen zijn schattig en fijn om op te passen, de echtgenoot is ook niet werkzaam meer, maar wel begaan met het plaatselijke theater en het wijkcentrum dus ja…
Het bestuur van Gerard bleek niet helemaal te brengen wat voor mij zinvol leek, daarom een overstap naar ons prachtige Museum Kasteel Wijchen. Daar ontvangen we veel schoolklassen met groot plezier en geven de kinderen een prettige en boeiende ochtend. Van kleuters tot Maas-Waalleerlingen. Ik vind het geweldig om ze opgetogen de trap weer af te zien gaan, en ook daar weer die lummelige raddraaier van 15 te horen zeggen: “het was wel gaaf hoor mevrouw! Doe je dat allemaal voor niks? “
En toen op een avond zag ik Gerard weer: Stichting Wijchen Gezond werd de nieuwe uitdaging die goed te combineren was. Beide lieten we ons inspireren door mijn huisarts die er van overtuigd is dat we met zijn allen van Wijchen een nog prettiger plek kunnen maken waar het gezond opgroeien is. Vijf jaar werken we inmiddels samen met wisselende groepen, met vallen en opstaan, met blijvend enthousiasme. We laten ons zien door kleine en grote initiatieven zoals een gezondheidsmarkt, een symposium, een mooie samenwerking met de HAN, de Gemeente Wijchen, de bibliotheek en andere instanties, een leefstijlcentrum, het implementeren van het Spinnenweb-model . Ook het laten plaatsen van bankjes overal in Wijchen, die gemaakt worden door leerlingen van ons Wijchens Pro-College. Wat ben ik trots op mijn project!
Wat een kracht en wat een samenwerking zit er in die Wijchense gemeenschap ! Dat wat saaie dorp van 40 jaar geleden is versterkt en uitgebreid en heeft heel wat in zijn mars! Daar waar mensen samenwerken ontstaan mooie dingen.
Inmiddels heb ik in de vijf jaar na mijn pensioen ontdekt hoeveel mensen zich bekommeren om het welzijn van de inwoners van Wijchen, wat er bij komt kijken om een dorpsgemeenschap goed te laten functioneren, over hoeveel schijven dat gaat en wie er de beslissingen nemen. Wat de rol is van de politiek in hoe ons dorp eruit ziet en hoe de mensen die er wonen zich voelen en hun leven kunnen leiden. Maar zeker ook hoeveel mensen als vrijwilliger werken in dit mooie dorp. Ons dorp zou, zeker weten, nog niet voor de helft functioneren als zij er morgen mee stopten ! Ze doen dat op de meest uiteenlopende terreinen : op de buurtbus, in het theater, in de wijkcentra, in de zorg, in de scholen, in het museum, in de bibliotheek . Half Wijchen zou stil liggen door een ‘staking’ van hen !
En zo ook bij de Voedselbank! Geen populaire plek. Je komt er liever niet. Sommige Wijchenaren weten niet eens dat hij bestaat! Ook de voedselbank trok mijn aandacht en werd een onderdeel van mijn leven want: hoe kan het zijn dat mensen in Wijchen niet genoeg te eten hebben en daar in de rij moeten staan voor een krat met boodschappen ?? Eigenlijk wist ik het wel, want door mijn werk voor de Stichting Leergeld deed ik inmiddels vele bezoeken bij gezinnen, die zo weinig te besteden hebben dat hun kinderen niet kunnen sporten of naar een ander clubje kunnen. Zij zijn afhankelijk van allerlei regelingen om hun kinderen te geven wat de meeste klasgenootjes wel kunnen. En die regelingen zijn niet altijd eenvoudig om te vinden en om aan te voldoen, zeker niet als je al in de ellende zit, heb ik ontdekt. Vanuit mijn vroegere werk voor kinderen waar het niet vanzelf mee gaat, waar leren en opgroeien niet gebeurt vanuit een veilige en prettige leefwereld, weet ik hoe belangrijk het is als je ouders de zekerheid hebben dat er iedere dag eten is en dat jouw kind erbij mag horen en ook mag sporten. Pas dan kunnen ze je geven wat je nodig hebt als kind!
Sinds ik voorzitter bent van Voedselbank Wijchen/ Beuningen weet ik dat het echt bestaat in Wijchen: mensen die eten nodig hebben en dat deels krijgen dankzij de giften van andere mensen. Dat het geen ‘profiteurs’ zijn, zoals wel eens gedacht wordt, dat er zeer zorgvuldig gescreend wordt . Ik ervaar dat tientallen vrijwilligers zorgen dat elke vrijdag er een aanvullend pakket voor hen klaarstaat, dat chauffeurs door Wijchen rijden om voedsel op te halen bij de supermarkten , dat er dus een goede koelauto moet zijn en een verantwoorde opslag. Dat het een geöliede machine is die daar iedere week draait aan de Kruisbergseweg. Zulke mooie mensen wonen er in Wijchen! Met elkaar en voor elkaar proberen we te zorgen dat iedereen hier zich goed voelt.
Ik heb er geen spijt van dat ik ben blijven hangen in Wijchen die 40 jaar. Zeker nu ik niet meer mijn werkverplichting heb, heb ik veel geleerd over de Wijchense gemeenschap.
Wat ik nog zou willen ? Dat een Gezond Wijchen er kan zijn voor alle Wijchenaren: dat ze goed en gezond kunnen eten, dat er gelegenheid en ook geld is om te kunnen bewegen en sporten, dat er een passie kan zijn in ieders leven om de dag vol goede moed te beginnen en dus geen geldzorgen die die passie verdringen, dat ze allemaal iemand hebben waarmee ze zich verbonden voelen en dat ze erbij horen , geld of geen geld !
Als het zover is heeft Stichting Wijchen Gezond zijn doel bereikt, dan hoeft de Voedselbank niet meer te bestaan, dan hebben leerkrachten op scholen minder te maken met kinderen die een moeizame ontwikkeling doormaken ……
Laat het een streven blijven. ‘ Gezond Wijchen’ is een werkwoord ! In Wijchen wonen zoveel mensen die hier samen aan blijven werken ! Ik hoor daar graag bij.
En als ik dan echt heel oud ben hoop ik, dat er in Wijchen tientallen bankjes staan, gesponsord door Wijchense inwoners, zodat ik dan van bankje naar bankje, toch nog mijn Chinese restaurant lopend kan bereiken !
Ik zou u daar dankbaar voor zijn ! Ernie Drissen