Als je hebt toegezegd om een artikel voor deze rubriek te schrijven dan krijg je een echt gouden toetsenbord in je handen gedrukt. In een rode hoes nog wel en die ligt dan nadrukkelijk aanwezig te zijn op je bureau. Aan de slag dus.
45 jaar geleden kwam ik, Harrie Krebbers, in Wijchen wonen. Voor een geboren en getogen Groesbeker lag dat niet voor de hand. Ik was zelfs nog nooit in Wijchen geweest! Maar hier werden wel in een fors tempo huizen uit de grond gestampt en binnen een jaar na je eerste handtekening had je een huis. Mijn dorpsgenoten die mij hoofdschuddend uitzwaaiden mochten nog eens vier jaar op een wachtlijst gaan staan. Goed, ieder zijn keus en onze keus viel niet tegen. Als ik de foto’s van toen terug kijk dan ziet het er best saai uit: rijtjeshuizen in een kale omgeving maar als jonggetrouwden heb je in het begin, buiten je tweetjes, niet zo veel nodig. En je kreeg al snel een band met de buurtgenoten. Het waren bijna allemaal lotgenoten qua leeftijd en afkomst: import dus. En je moest zorgen voor een band met je woonplaats. Dat lukte snel via een kerkgemeenschap, een sportvereniging, vrijwilligerswerk, etc. Keuze genoeg. Daar ontmoette je mensen en was er veel werk te doen, want in een snel groeiende gemeente is álles in opbouw. En iets opbouwen, dát geeft veel bevrediging. Ik gebruik altijd het voorbeeld van de treinenthousiast die met veel toewijding vaak jaren bezig is op zolder een modelbaan te bouwen. Vraag hem later wat het mooiste was? “Het bouwen…. dat was een mooie tijd”.
En vele jaren later, als je met pensioen gaat dan krijg je nóg eens de kans om iets nieuws te gaan doen: nog eens iets “op te bouwen”. Maar eerst zorgen voor een half jaar rust. Niet meteen op die wereldreis gaan. Vragen ze jou als vrijwilliger, laat ze over een half jaar maar eens terugkomen. Verwonder je over het zaterdagochtendgevoel als je op dinsdag wakker wordt en oriënteer je rustig op de toekomst. En ben je gezond van lijf en geest dan ligt het in mijn ogen voor de hand dat je na dat halve jaar iets voor de samenleving gaat doen. Vrijwilligerswerk dus. Maar wat? Er is zovéél!
Ik ben een technicus. Een productontwikkelaar voertuigtechniek van beroep. Techniek vind ik prachtig. En vroeger dacht ik wel eens dat bijvoorbeeld het reviseren van de stoommachine in het gemaal van Batenburg dan machtig mooi zou zijn. Maar die klus was inmiddels geklaard. Iets anders dus. Ondertussen ontvielen mij, tijdens mijn laatste werkzame jaren, in korte tijd vier (schoon)ouders en een zwager. Emotionele en ontroerende periodes waar ik veel van heb geleerd. Die lessen lieten mij niet los. En tijdens dat oriënterende half jaar kriebelde dat in mijn achterhoofd: “Ga totaal iets anders doen nu het nog kan. Iets nieuws opbouwen, een nieuwe start…”. En zo kwam het dat ik met knikkende knieën op audiëntie ging bij de twee coördinatoren van de VPTZ: Vrijwilligers Palliatieve en Terminale Zorg. En ik werd aangenomen!
Er volgde een boeiende cursus die een wereld voor mij opende en met de, ook nieuwe, toekomstige collega’s, die daar aan deelnamen blijf je een bijzondere band houden. Even later draaide ik mijn eerste nachtelijke wake. Dat vergeet je nooit meer, al was het maar vanwege de spanning die je hele lijf opslokt. Na een maand wist ik dat dit een juiste keuze was geweest. Ik kon zo veel betekenen voor mensen in hun laatste levensfase en niet te vergeten hun mantelzorger, die eindelijk weer eens een hele nachtrust krijgt. Tijdens zo’n nacht waken overvalt je in die stilte soms een bijna mystiek gevoel. Alleen het idee al dat de familieleden hun dierbare aan jou toevertrouwen.
En het werd nog boeiender: de VPTZ nam het initiatief om een hospice te bouwen, waardoor onze diensten nog veel breder beschikbaar zouden zijn. Van dichtbij heb ik kunnen meemaken hoe honderden Wijchenaren er voor gezorgd hebben dat dit prachtige initiatief in een korte tijd gerealiseerd werd. De spirit en het enthousiasme dat vrijkwam, waren geweldig. En als ik nu de mensen ontmoet die er toen hun schouders onder hebben gezet, dan raken ze niet uitgepraat over die geweldige tijd: Samen iets nieuws opbouwen!
En dit Wijchense hospice ontvangt nu al bijna drie jaar haar gasten. 365 dagen per jaar, 24 uur per dag. Meer dan honderd vrijwilligers en beroepskrachten zijn in de weer om het leven van onze gasten tot de laatste minuut waardevol te houden. De eerste vrijwilligers melden zich om kwart voor zeven in de ochtend en de laatste vertrekken even na elf uur in de avond. De nachtelijke uren worden gevuld door beroepsverpleegkundigen. Het vrijwilligerswerk in ons hospice is zinvol, geeft voldoening en biedt mij heel aardige collega’s. Soms komt wel eens heel voorzichtig de vraag: “maar het is toch wel triest werk?”. Ik zal dat ontkennen. Zeker, er zijn de nodige verdrietige momenten, maar wat overheerst is de ervaring dat jouw taak zin heeft. Je kunt écht iets doen.
Natuurlijk blijf ik in mijn hart een technicus die steeds geniet als hij een goed ontworpen stuk techniek ziet, maar die wel blij is dat hij deze stap heeft gezet. Werken volgens het devies van de VPTZ: Er Zijn…
Nieuwsgierig geworden? Kijk eens op de website www: hospicewijchen.nl. Je vindt er veel informatie. Ook kun je er ons kwartaalblad downloaden en je daar op abonneren. En denk je dat zou ook iets voor mij kunnen zijn? Vrijwilliger bij ons hospice of thuiswaken? Je bent altijd welkom voor een oriënterend gesprek. Bel dan 0246414095. En oh ja… je hoeft geen vrouw te zijn en een zorgachtergrond te hebben. Iemand zoals ik: een man, technicus, uit het bedrijfsleven: ik was van harte welkom en voel me er als een vis in het water.
Goede Wijchense ervaringen toegewenst,
Harrie Krebbers